Sri Sri Guru Gaurangau jayatah
Şefkatle bağlı
Math'a gelişim —
Sri Nrsimha Chaturdasi 1947
Kutsal
Lütufları Srila Bhakti Sundar Govinda Dev-Goswami Maharaj,
Manevî Öğretmeni, Srila Bhakti Raksak Sridhar Dev-Goswami Maharaj'ın
nilüfer ayaklarında, Sri Chaitanya Saraswat Math'daki ilk günleri sırasında
gerçekleşen olaylar üzerinde düşünceye dalıyor. Bu konuşma
olaydan 50 yıl sonra, burada Math'da yapıldı.
Doğduğum yerin adı Bamunpara'dır, sizin de kısa süre önceki ziyaretiniz sırasında gördüğünüz gibi eskiden Brahmanpara olarak bilinirdi. Köy okulunda okudum sonra da Putsuri'de okula gittim. Babam Bamunpara'daki yeri sattı ve Rangpur'da yeni bir ev aldı, bu nedenle oraya taşınmak için bu yöreden ayrıldık. Dayım ve ailesi Rangpur'da yaşıyorlardı. Çok varlıklıydılar ve annemle babamı yerleşmeleri için oraya davet ettiler. O sıralar Hindistan ve Pakistan arasındaki politik gerginlik 1947 yılındaki kaçınılmaz bölünmeye doğru tırmanıyordu. Sonra babam Rangpur'da öldü ve ailem ile ben Bamunpara'ya döndük.
O
zaman aileye destek olma sorumluluğu bana kaldı. Bunu yapmak için
eğitim almam ve bir meslek öğrenmem gerekti. Bu nedenle eğitim
almak için hayır kurumu sayılan küçük bir dispansere
gittim. Hâlâ yerinde duruyor mu bilmiyorum. Orada doktorlar ve hemşireler
malzeme sıkıntısı içindeydiler –
sadece bir tek
doktor, bir hemşire ve ben vardık. O zamanki yasal
uygulamaya göre eğer beş on yıl bir doktorun yanında
eğitim alırsanız doktor olmayı hak ederdiniz. O yüzden,
bu amaçla her gün birbirinden iki kilometre uzaklıktaki iki ayrı
dispansere giderdim. Her iki yerde de dispanseri açardım, biri de
gelip temizler, günlük çalışma için hazırlık
yapardı.
Doktor
geldikten sonra ve hastalarla ilgilenmesi bitince rahatlama fırsatını
kaçırmaz, gidip
futbol oynardım. Benim günlük değişmez programım böyleydi.
Daha sonra, bazen hastaneye giderdim ve bazen de Nadanghat köyünde
büyük bir zamindarın evinde kalırdım. O büyük
bir arazi sahibiydi ve dolayısıyla da çok zengindi. O ve
ailesi beni severlerdi. Şansıma heryerde insanlar benden hoşlanırlardı.
Nadanghat Nabadwip'e 12 km ve Bamunpara'ya 15 km uzaklıktadır.
Akşam
üstleri futbol oynadıktan sonra arkadaşlarımla dinlenir
ve channa (kızartılmış peynir) ve sak (ıspanak)
yerdik. Ardından okumak için o büyük
zamindarın evine giderdik. O sıralar roman
okurdum ve akşamları da çoğu kez okuma odasında uyurdum.
Sadhulara
Yöneliş
Bir
gün bu Math'dan bir grup sadhu geldi, dört beş kişi
kadardılar. Onları
ilk olarak akşam 7.30 da gördüm. Kirttanlar söylediler ve sonra
Srimad-Bhagavatam hakkında bir konuşma yaptılar. Onlara kapıldım.
Sadhulardan bir tanesi özellikle üst biriydi. Çok ruhanî bir
bedene sahipti.
Srimad-Bhagavatam
hakkında ders verirken bana Kral Birhambir'in huzurunda
ders veren Srinivas Acharyya'yı hatırlatmıştı.
Önceleri çok fazla Vaisnava edebiyatı okumuştum ve Raja
Birhambir'in öyküsünü biliyordum. Kral, Srinivas Acharyya'nın öğrencisi olmadan önce haydut
başıydı. Bu olayları duymuş muydunuz? Her neyse, o
saygın sadhu ders verirken bana aynı Srinivas Acharyya gibi görünmüştü.
Orada
çok fazla insan vardı, belki yüz kişi onun dersini
izliyordu. Aralarında üç dört tane tanıdığım
zamindar vardı, hepsi de hayduttu. Haydut olmalarına rağmen
bana karşı büyük baba gibiydiler. Onlarla sürekli şakalaşır,
alay ederdim, hatta bazen çok fazla azarlardım, bundan dolayı
beni severlerdi. Her nedense azarlamalarımdan hoşlanırlardı.
Bu
brahmachari tarafından çok güzel bir şekilde yapılan bu
son derece devrimci konuşmayı duyduktan sonra çok fazla
etkilenmiştim. Ortalıkta dolaşan 'goswami'lerin sıradan
konuşmalarına benzemiyordu ve duyduktan sonra cazibesine kapıldım. Bu nedenle ertesi gün geri geldim.
Çok
küçük yaştan itibaren mrdanga davulu çalmıştım
ve çok da iyi şarkı şöyleyebilirdim,
dolayısıyla böyle bir becerim vardı.
Oraya vardığım zaman şarkı söylüyorlardı
"Vande guroh sri charanaravindam" ve onlara katılıp
katılamayacağımı, mrdanga çalıp çalamayacağımı
sordum. Öylesine bir köy çocuğu olduğum için ricamı
hayretle karşıladılar ama mrdangayı verdiler ve ben
de çaldım. Çok etkilendiler.
O
sıralar profesyonel şarkıcı konumuna sahiptim, ama bu da ayrı
bir hikaye. Babam Vaişnav şarkıları,
kirttanlar vs., okuyan çok ünlü profesyonel bir şarkıcıydı. O yörede çok ünlüydü
başka
yörelerde de öyleydi ve bana ondan pek çok şarkı miras
kaldı. Ben on dört yaşımdayken öldü. Babamın, büyük
sankirttan grubu yöneten profesyonel bir şarkıcı
olarak ayakta kalmak için para almak zorunda olduğunu çoğu kişi bilmez. 200, 250
Rs isterdi ki bu o zaman için büyük
paraydı.
Amcamın
Hüznü
Bir
gün amcamı verandada oturmuş ağlarken gördüm. Çok güçlüydü
ve sopa savaşçısıydı, bu yüzden, bu durumda olması çok olağan dışıydı. Bunu gördükten
sonra amcama neden ağladığını sordum. O zaman
bana telefonda birinin babamı belli bir törende şarkı söylemesi
için çağırdığını, arayan kişinin
babamın ölümünden haberdar olmadığını söyledi.
Bu amcama dokunmuş hüzünlenmesine neden olmuştu.
Amcam
adamın tekrar arayacağını ama babamın yerine şarkı
söyleyecek
kimsenin olmadığını söyledi. Amcama buna bir çözüm
olduğunu, telefona cevap vermesini söyledim. Şaşırmış
göründü. "Bu şarkıları kim söyleyecek?"
diye sordu. Ona, "Ben söyleyebilirim," dedim. Amcam daha önce
şarkı söylediğimi hiç duymamıştı ve bana
bu şarkıları nasıl öğrendiğimi sordu.
Çünkü o zamanlar Sri Sri Radha-Krishna'nın Madhura-rasa
oyunlarını anlatan şarkıları dinleyecek yaşta
değildim. Babam benim bu kirttanları söylememe izin
vermezdi, çünkü yaşım küçük olduğu için yetersiz
olduğumu düşünürdü. Hatta böylesine üst düzey şarkıları
dinlememe izin bile yoktu. Yine de çok fazla etkilenirdim. O nedenle
babam ne zaman şarkı söylemeye gitse onu izler, onun şarkılarını
duyabileceğim, yakındaki pirinç tarlasında gizlenirdim.
Bazen bir köydeki davetlerin tamamını yerine getirmesi tam bir ayını
alırdı.
Ben
Radha-Krishna
şarkılarına çok fazla bağımlı hâle gelmiştim,
o sıralar hafızam da çok tazeydi ve söylediği her şarkıyı
ezberleyebilirdim. Ayrıca, ben biraz ötede okumaya dalmış
görünürken, babam her gün bazı öğrencilere ders verirdi.
Okumak yerine onun dersini dinlerdim. Böylece beceri kazanmıştım.
Amcama
bunu açıkladım. Çok şaşırmış olmasına
rağmen 'zorlu' bir şarkıyı söylemem için
beni evine çağırdı. Baştan sona tam olarak söyledim, yeniden
ağladı ve beni kucakladı. Artık telefon edenlere,
"Evet, ağabeyim burada değil ama ağabeyimin oğlu
verdiğiniz randevuya gelecek," diyebileceğini biliyordu.
Yer
buradan
çok uzaktaydı - yaklaşık 30 km. Böylece profesyonel bir
şarkıcı olarak göreve başladım. Bundan sonra
pek çok köye gittim ve çok fazla şarkı söyledim. Böylece daha
çok
deneyim ve bilgi kazanabildim.
İlk
Bağlantım
Sadhuları
görüp şarkılarını dinledikten sonra doğal bir
çekim oldu ve onlara katıldım. Benden çok hoşnuttular.
Bir miktar Hari-katha söylediler ve neden futbol oynadığımı
sordular. "Bunun yerine bizimle gelmelisin seninle konuşacağız,"
dediler. O zamana kadar sadhularla yakınlık kurmamıştım,
ama onların şefkatini büyük ölçüde hissettim ve onlara çok
bağlandım. Böylece futbol oynamayı bıraktım
ve onun yerine devoteelerle yakınlık kurmaya başladım.
Benim sadhularla bağlantım böyle başladı.
Bana
bu bedenin hiçbir şey olduğunu, zihnin hiçbir şey olduğunu,
bu dünyanın hiçbir şey olduğunu, babanın hiçbir
şey olduğunu, annenin hiçbir şey olduğunu
–
herşeyin hiçbir şey olduğunu, yalnız Krishna'nın
gerçek olduğunu, bunun dışındakilerin maddesel ve
geçici olduğunu öğretmeye başladılar. Bir gün öleceksin
ve bu an için hazırlanmalısın. Doğum aldığın
zaman, peşinden mutlaka ölüm gelir. Ölümden sonra ne yapacaksın?
Ölümün ne zaman geleceğini veya nereye gideceğini
bilmiyorsun. Bir sonraki yaşamda baban veya annen bir köpek veya
hayat kadını olabilir –
bir sonraki annen baban kim olacak
bilmiyorsun. Böyle vaaz verdiler.
Genç
bir çocuk olarak kalbim saftı ve sadhuların söylediği herşeye
inandım. Üzerimde büyük bir etki yarattılar. Şaka yollu
beni de yanlarında götürürler mi diye sordum. Onlar da
"Evet, biz seni götürürüz ama sen bizimle gelir misin,"
dediler. Ben de onlara "Evet!" dedim.
Sadhuya,
"Evet, sizlerle giderim," diye söz vermiş bulunduğum
halde beni beraberlerinde götürmelerini istemiyordum. Oysa onlar götürmeye çok
istekliydiler. Söylediğim şeyi hemen kabul ettiler.
Onlara
aceleyle "Evet,"dedikten ve onlarla gitmeyi kabullendikten
sonra kendimi çok huzursuz hissettim. Hayatımda hiç yalan söylememiştim.
Bazen tek iyi özelliğimin yalan söylememek olduğunu düşünürüm.
Ne söz verdiysem tutmalıyım ve sadhuların önünde söz
vermiştim.
Vaisnav
aileden geldiğim için ve pek çok Vaisnav kitap okumuş
olduğum için Nityananda Prabhu'nun öyküsünün farkındaydım. Babası,
verilen bir sözün gücüyle oğlunu Madhavendra Puri'ye vermişti.
Bu hikayeyi biliyordum ama yine de sadhulara verdiğim sözü
tutmamak için bir yol bulmaya çalıştım. Eğer
sadhular benim onlarla gitmemin gerekli olmadığını söylerlerse
rahatlarım diye düşünüyordum. Ama onlar, "Hayır,
bizlerle gelmen gerekli değil," demediler. Bunun yerine
durmadan beynimi yıkadılar. Hergün sadhulara gittim, hergün
daha çok beynimi yıkadılar. Dispansere döner, ağlayarak
şöyle düşünürdüm, "Ah! Buradaki her şeyi nasıl
bırakacağım? Ama sadhuya söz verdim, onun için
mutlaka gitmeliyim. Bu durumdan nasıl kurtulabilirim?"
Değişik
yollar düşündüm ama sadhuların yanına gelince tam aksi
yönde güç kazandım: "Evet, gitmeliyim!" Ama hastaneye
her dönüşümde bu yükün
üstesinden nasıl geleceğimi düşünmeye çalıştım.
Bir sürü yükümlülüğüm vardı.
Kurtuluş Planı
Her
neyse, sonunda sadhularla gitmemi önleme fırsatı verecek bir
plan uygulamaya karar verdim. Düşündüm ki eğer verdiğim
sözü değiştirip sadhulara, "Evet, eğer beni bugün
götürürseniz sizlerle gelirim, yoksa daha sonra gelmem," dersem
beni götüremezlerdi, çünkü ertesi gün köyde büyük bir festival
vardı. Böylece her türlü bağlantıdan kurtulmuş
olacaktım. Onların bana cevap olarak, "Seni yarın alırız,"
diyeceklerini umuyordum. O zaman ben de, "Hayır, yarın
gidemem, bugün gitmek zorundayım," diyecektim. Planım
buydu.
Çok
saftım ve sadhulara bu sözlerle yaklaştım. Benim sözlerim
üzerine çok beklenmedik bir cevap verdiler, "Pekala. Bu akşam
seni alacağız!" Böylece o akşam beni kaçırdılar.
Krishna için Kaçırılış
Saat
sabahın ikisiydi ve yolculuğumuz Nadanghat'taki nehri geçmekle
başladı. Gecenin o saatinde nehri geçecek tekne yoktu, bu
nedenle beni kaçıran Jayadwaita Brahmachari adlı sadhuyla
beraber nehri yüzerek geçmem gerekti. O Prabhupada Srila Bhakti
Siddhanta Saraswati Thakur'un öğrencisiydi ve Srila Guru Maharaj'ın
yanında yaşıyordu. Onu ve diğer sadhuları vaaz
vermek üzere Nadanghat'a Srila Guru Maharaj göndermişti.
Saatler
süren yürüyüşten sonra Nabadwip kasabasının
eteklerine vardık ve durduk. Ben o sadhuya, Jayadwaita Prabhu'ya,
"Ashram'ımız nerede?" diye sordum ve bana basit bir
yapı gösterdi. O zamanlar burada sadece küçük, üç odalı
bir yapı vardı. Biraz hayal kırıklığına
uğradım.
Çocukluktan
itibaren Mahabharat ve Ramayan'ı, Vaisistha'nın ashramının
ve Visvamitra'nın ashramının ve daha pek
çok ashramın tasvirlerini okumuştum. Bu tasvirleri biliyordum
ama bu ashram onlara benzemiyordu. Burada sadece bir yapı vardı
ve biraz hayal kırıklığına uğramıştım.
Brahmachari açıklamada bulundu, "Bu küçük bir binadır,
ama o binanın içinde büyük, büyük bir sadhu yaşıyor." Yapıyı
görünce kalben mutlu duygular
uyanmamıştı. Ancak artık köyümden
de ayrılmıştım ve geri dönemezdim. Söz vermiştim,
bu nedenle kalmak zorundaydım.
O
sırada Srila Guru Maharaj verandada yürüyor ve tesbih üzerinde zikir
yapıyordu. Jayadwaita Brahmachari Prabhu bana gösterdi: "O bizim
Guru'muz. Gel!" O zaman verandaya çıktım ve Jayadwaita Prabhu yere
boylu boyunca uzanarak tam dandavat
prannamlarını sundu ve bana da tam dandavat sunmamı söyledi.
Sonra Guru Maharaj sordu, "Bu çocuğu nerede buldun?"
Jayadwaita
kısa bir açıklama yaptı ve sonunda şöyle dedi,
"Böylece bu çocuk bugün sizin ashramınıza katıldı."
Srila Maharaj dedi ki, "Ah, bu sevimli, zeki bir çocuk."
Şöyle düşündü, "Eğer onu hazırlayabilirsem,
bu çocuk Topluluğumuz için iyi bir silah olabilir."
Bana
sordu, "Ashram yaşamında kalabilir misin?" Şaşırdım
ve şöyle düşündüm, "Neden bu sadhu bana 'Kalabilir
misin?" diye soruyor. Kalmaya geldim dolayısıyla zaten
son karar belli, o halde
neden bana 'Kalabilir misin
İlk Oruç
O
gün tam gün oruç tutulan Nrsimha Chaturdasi'ydi. Daha önce hiç oruç
tutmamıştım. Geleneksel Brahmin ipini resmen aldığımdan
beri Ekadasileri tutardım ve o günlerde tahıl yemezdim, ama
hiç oruç tutmamıştım.
Bunun yerine Ekadasi günleri alu-dham (sade patates subji) yerdik ve süt
ürünleri alırdık. Ekadasi'yi çok güzel hazırlanmış
şeylerle geçirirdik. Oysa burada bana, "Bugün Nrsimha Chaturdasi,
yiyecek olarak hiçbir şey verilmeyecek," denmişti.
O
dönemde Nrsimha Chaturdasi hakkında birşey bilmiyordum ve
gece boyunca yürüdüğüm için çok açtım, o yüzden
Jayadwaita Prabhu'ya sordum, "Oh Prabhu, çok açım." O
buna karşılık olarak şöyle dedi, "Bugün tam
oruç günü."
Ben
sordum, "Hiçbir şey mi yiyemem?" Bana biraz meyve
yiyebileceğimi söyledi. Ama nerede bulabilirdim?
Yakındaki
bir papaya ağacını gösterdim. Jayadwaita o zaman bana
şöyle dedi, "Evet, bir papaya alabilirsin. Ama yarısını
Deity'ye vermelisin, kalanını da kendin yiyebilirsin."
O
akşam, Nrsimha-puja'dan sonra bana bol bol alu-dham verdiler, ertesi gün
ise güzel bir festival ve bol Prasadam vardı. Özellikle
de paramanna (sütlaç) gerçekten lezzetliydi.
İki
gün sonra vaaz grubunun geri kalanları da Nadanghat'tan döndüler
ve ben burada çoktan bir sürü arkadaş edinmiştim.
Srila
Guru Maharaj beni görmüştü ve iyi şansımın eseri
olarak bana çok fazla yakınlık duymuştu. İleride
bir guru gibi olabilecek bir çocuk arıyordu. Bir formülü vardı. Bu
çocuğun bir Brahmin olması, zeki vs., olması gerekiyordu,
guru gibi olmak için bunun gibi potansiyeller gerekiyordu. O sıralar Srila
Guru Maharaj, öğreti zincirini sürdürmesi için çeki düzen
vereceği birini arıyordu. Beni gördüğü zaman
imtihandan geçirdi. Srila Krishna das Babaji Maharaj'ı ve diğer
arkadaşlarını çağırarak onlardan da beni sınamalarını
istedi.
Hepsi
de Srila Guru Maharaj'a benim hakkımda çok iyi rapor verdiler.
Aralarında halihazırda burada Math'da kalan, Srila Guru Maharaj'ın
kızkardeşi Rama Didi de [bu konuşma 1998 yılında yapıldı-Yayıncı] vardı. O herşeyi hatırlıyor. Rama Didi
Guru Maharaj'a, "Evet, bence bu çocuk çok iyi," dedi. Srila
Guru Maharaj ona da sormuştu, "Rama Didi; şu çocuğa
bak; ileride iyi mi yoksa kötü mü olacak?" Rama Didi şöyle
dedi, " Geleceği bilemem, ama şimdi iyi görünüyor."
Başlangıçta
doğru mu, yoksa yanlış mı yaptım diye biraz kuşkum
vardı. Genç bir çocuktum ve evi terk etmek ve Math'a katılmak
için bir adım atmıştım, ama aslında bu
duygusallıkla yapılmıştı, adanmışlıkla
değil. İlk başta çok mutsuzdum, ama sonra Srila Guru
Maharaj'ın merhametini elde edince çok mutlu oldum.
Her
neyse, yaklaşık bir ay sonra Srila Guru Maharaj'la Midnapore Bölgesine
gittik. Midnapore Sripad Jajavar Maharaj'ın Math'ının
bulunduğu yerdir. O sıralar Srila Guru Maharaj eğer bu çocuğu
eğitebilirse onu varisi yapacağını ima etmişti. O
zaman Math'ımızdaki brahmachariler bir miktar sürtüşme
yarattılar, hatta bana Bhagavatam'ı okuyan, önceleri beni
çok seven ve pek çok kez beni yanında taşıyan brahmachari
bile onlara katıldı. Srila Guru Maharaj'ın ifadesini
duydukları zaman herkes çok kıskanmıştı ve benim savaş
yaşamım o günden itibaren başlamış oldu.
Srila
Guru Maharaj'la birlikte Ratha Yatra programı için Midnapore'den
Puri'ye gittik. Önümüzde on beş gün vardı ve Srila Guru
Maharaj da bizi Ganjam adlı bir bölgeye vaaz vermeye gönderdi.
O
vaaz programından sonra, brahmacharilerden bir tanesi beni Ratha
Yatra için Puri'ye götürmek istemedi. Srila Guru Maharaj çok kızdı.
Ona beni derhal getirmesi için bir telgraf gönderdi. Aslında, tam
Ratha Yatra gününde oraya ulaşabildik ve Srila Guru Maharaj
brahmachariyi azarladı: "Bu çocuk yeni ve daha önce
de Ratha Yatra'yı görmedi. Neden Ratha Yatra'yı görmesine fırsat
vermek istemedin?" Böyle ağır bir şekilde onu
azarladı.
O dönemde yeni bir kişinin inisiasyonu görüşülmeden önce Math'ın kuralına göre Math'da en az altı ay kalması gerekirdi. Ama Srila Guru Maharaj o kuralı çiğnedi ve bana o Ratha Yatra günü inisiasyon verdi. Beni çağırttı ve şöyle dedi, "Şimdi seni inisiye edeceğim." Öte taraftan bir miktar itiraz geldi – doğrudan değil de dolaylı olarak – ama Srila Guru Maharaj aldırmadı. Puri Dham'da o vesileyle bana ilk inisiasyonu verdi. Srila Guru Maharaj bana şöyle dedi, "Zikir yaparken, kendini ver ve saate bakmayı düşünme."
Math'daki Hareketli Günler
Gün
boyu çalışırdım. Yapı olarak çok
hareketliydim ve hep birşeyler yapmam gerekir diye hissederdim. İş
olmadan hiç bir yerde duramazdım. Bu nedenle, bütün gün çalışırdım.
Hep birşeyler yapmalıyım duygusu taşırdım.
Eğer
burada
Math'da yapılacak
birşey yoksa, bambudan yapılma uzun bayrak direğine tırmanırdım.
Bir yukarıya tımanırdım bir aşağıya
inerdim, sonra yine yukarıya. Öğleden sonraları, diğerleri
dinlenirken ya da uyurken ben böyle yapardım. O sıralar
dinlenmezdim. Bazen de büyük bir mango ağacına tırmanırdım.
Oraya
katıldığım ilk yıl çok sayıda mango vardı ve ben hevesle ağaçlara tırmanır ve
dallarına oturup onları yerdim. Herkes benden şikayet
ederdi, ama korku bilmezdim, yani köy çocuğuydum
– korkusuzdum.
Ve hâlâ da korkusuzum. Her zaman Lord Shiva'nın benimle olduğunu,
beni koruduğunu hissederim.
Gençken
kaplanların, ayıların ve daha pek çok tehlikeli hayvanın
bulunduğu ormanlara gider ama o ormanlardan mutlu mutlu geçerdim. Köylerde yaşarken Lord
Shiva'nın beni her zaman böyle koruduğunu hissederdim.
Şimdi
de hâlâ Lord Shiva'nın koruyuculuğunu her an hissederim; kendi oğluna
her zaman kol kanat gerdiğini hissederim. Lord Shiva'nın
bir lütfu olarak doğmuşum ve bu özel şans nedeniyle
korkusuz bir insanım. İşte benim yaşam öykümün başlangıcı
böyle.
Srila Guru Maharaj'ın kişisel hizmetkârı
Srila
Guru Maharaj beni aldı ve bana kendi özel sevasını
(hizmetini) verdi. Guru Maharaj'ın tüm kişisel sevasını
yerine getirdim ve o da bana sürekli olarak pek çok şey öğretti.
Yaklaşık altı ay sonra, belki daha önce, Srila Guru
Maharaj benim Nabadwip kasabasında yaşayan bir panditle
birlikte Sanskrit çalışmamı ayarlamıştı ve ben hergün
oraya giderdim. Sonra birgün birden yolda amcamı gördüm. Beni
tanıdı. O sıralar safran rengi giysiler içinde bir
brahmachari olduğum halde beni o an tanıdı. "Ah, demek
buradasın, seni her yerde aradık ama bulamadık ve sen
burada Nabadwip'tesin." Ben, "Evet,evet, buradayım.
Math'da yaşıyorum. Lütfen Math'a gelin. Lütfen, ne olur
gelin! Oradayım," dedim. Ama o bana sordu, "Math'ın
nerede?" ve ben gerçeği söyledim.
Hata
yapmıştım. Eğer yalan söylemiş olsaydım
beni izleyemezlerdi, ama ben doğruyu söyledim: "Sri Chaitanya
Saraswat Math'da yaşıyorum."
Ertesi
sabah yaklaşık
10.30 da geldiler, on iki dev ve amcam, yanlarında birkaç pandit
de vardı. O sıralar Nabadwip'te kalıyorlardı.
Geldikleri zaman Math'ın önüne parmaklık yapıyordum,
yakama yapıştılar ve
"Ah, oğlumuz işte burada," diyerek beni zorla götürmeye çalıştılar. Onlar beni götürmeye
çalışıyorlardı bense avazım çıktığı
kadar bağırıyordum, "Hey, beni götürüyorlar! Beni
götürüyorlar!" Çok şükür ki o sırada Srila Guru
Maharaj'a büyük saygı besleyen ve onun hizmetinde
olan iri yarı bir goala (sütçü sınıfı)
oradaydı. Adı da Ashwini Ghosh'tu. Ona yalvardım,
"Ashwini, beni buradan götürüyorlar!"
Ashwini geldi ve önlerini kesti; "Neden bu çocuğu götürüyorsunuz?"
Cevap
verdiler, "Bu çocuk bizim, neden onu almayalım ki?" O
zaman Ashwini şöyle dedi, "Eğer bu gerçekse, önce Maharaj'a
gitmeli ve ona söylemelisiniz, sonra çocuğu almalısınız."
Goalanın çok güçlü olduğunu ve büyük olasılıkla
bir haydut olduğunu farkettiler. O zamanlar buradaki goalaların büyük
çoğunluğu hayduttu. Özellikle de bu yörede çok sayıda ün
yapmış haydut ailesi vardı ve herkes de
bunu bilirdi. Bu nedenle amcam ve arkadaşları kaba kuvvete başvuramadılar
onun yerine Guru Maharaj'a gidip onunla konuşmak zorunda kaldılar.
Srila
Guru Maharaj dedi ki, " Eğer beni yenebilirseniz o zaman çocuğu
alabilirsiniz, ama eğer yenemezseniz o zaman çocuğu bırakmanız
gerekir. Tamam mı?"
Yanlarında
üç tane Vedanta panditi vardı ve her biri de kendisini büyük bir
pandit olarak görüyordu. Şöyle düşündüler: "Evet,
bu sorun değil," ve kabul ettiler. Ertesi gün geri geldiler ve
Srila Guru Maharaj tarafından kolayca yenildiler. İki gün
daha uğraştılar ama her seferinde yenik düştüler.
Bu yüzden de beni alamadılar ve bu haberi anneme iletmek zorunda
kaldılar. Sonra annem buraya geldi ve bu şekilde bir sürü şey oldu.
"Bu çocuk benim halefim olacak"
O
sıralar Math'da bulunan dört ya da beş çok güçlü brahmachari
vardı. İçlerinden üç tanesi özellikle nitelikliydi ve aralarından birinin
Guru
Maharaj'dan sonra Math'ın Acharya'sı
olarak seçileceğini umuyorlardı. Ama ne zaman ki Srila Guru
Maharaj, "Bu çocuk benim halefim olacaktır," diye
O
sıralar Kalküta'da, Srila Bhaktivedanta Swami Maharaj'ın
evinde bir şubemiz vardı. Srila Swami Maharaj
vaaz vermesi için Guru Maharaj'a iki oda vermişti. Srila Guru Maharaj'a
Nabadwip'ten kalkıp Kalküta'ya gelmesi için ilham verebilen tek
kişi oydu.
Gramer,
Kavya, Vedanta, vs., dersi almam için
iki
panditle
orada da
anlaşmalar yapılmıştı. Swami Maharaj
da her gün bana doğrudan pek çok şey öğretti. Aslında
öğretmenim Srila Guru Maharaj'dı ve bilgisiyle kimse boy ölçüşemezdi.
O
yıl orada üç ay kaldık, ardından üç ay Vrindavan'da
ve başka bir yerde de üç ay daha kaldık, böylece değişik
yerleri dolaştık. Her zaman esas öğretmenim Srila Guru
Maharaj'dı ve nereye gitsek Srila Guru Maharaj benim için hep yeni
bir öğretmen görevlendirirdi. Vrindavan'da öğretmenim
Visvambar Babaji Maharaj'dı. İyi, çok iyi bir babajiydi. Bu
kadar iyi olmasına inanamazdım. Yirmi yıl sonra Mathura'dayken
hâlâ
hayatta olduğunu duydum ve onu görmeye
gittim. O Babaji Maharaj
beni gördükten sonra kendisini yere atarak tam dandavatlarını
sundu. Daha başka ne diyebilirim? O büyük, büyük babajiyi gördüğüm
zaman çok şaşırmıştım ve hayretler içinde
kalmıştım.
Herkes
ona üstün niteliklere sahip bir pandit babaji olarak saygı
duyuyordu. Ben ona nezaket gereği brahmachari dandavatı sunmuştum,
ama o karşılığında bana tam dandavatlarını
sunmuştu, bu da beni şaşırtmıştı ve
ona şöyle dedim, "Babaji, ben senin öğrencinim, sen
benim hocamsın. Neden bunu yaptın? Senden böyle saygı görmekle
sana karşı saygısızlık işlemiş
gibiyim." Babaji Maharaj cevap verdi, "Je, Baba! Seni görünce
karşımdaki Mahaprabhu'dur diye bir hisse kapıldım ve
Mahaprabhu'ya dandavatlarımı sundum. Sen benim öğrencim
olabilirsin, ama seni görmek bana Mahaprabhu'yu o kadar çok anımsattı
ki bundan daha azını sunamazdım. Bunu sana saygısızlıkta
bulunmak için yapmadım."
Vraja-Dham'daki
insanların ne kadar alçakgönüllü ve hoşgörülü olduklarını
gördüm. Çok fazla şeyi hoşgörüyle karşılıyorlar,
ama bu babaji müstesna bir vazgeçmişlik zihniyetine sahipti. Bir
sahajiya babaji olmasına rağmen duygularım ona dandavatlarımı
sunma doğrultusundaydı. O anda alışılmış görgü
kuralları geçici olarak kaldırılmıştı.
Her
neyse, bizler Srila Saraswati Thakur'un izleyicileriyiz. O babajinin
yolu biraz faklıydı kuşkusuz, ama onun ne kadar nitelikli
olduğunu bilmiyordum, bu yüzden dandavatlarımı sunmalıydım.
O babajiye bu şekilde saygı gösterdim, ama onun davranışını
görmek beni çok şaşırttı. O benim hocamdı
ve yirmi yıl öncesinden öğrencisi olan beni tanımıştı.
Sevgiyle
Bağlı
Zaman
geçtikçe Srila Guru Maharaj bana giderek daha çok sevgi, şefkat
verdi. Aslında ilk başta Krishna bilinciyle değil,
onun sevgisiyle bağlanmıştım. Bana bu Krishna bilinci çizgisinde kalmanın
olağanüstü fırsatını veren,
Önceleri
Krishna, Mahaprabhu, Nityananda Prabhu ve Pancha-tattva hakkında
çok fazla şeyler biliyordum çünkü
her an bu tür konuşmaların yapılmakta olduğu bir Brahmin Vaisnava ailede dünyaya
gelmiştim. İyi bir birikime sahiptim ama Math'da kalmamın
nedeni bu değildi. Neden Guru Maharaj'ımın sevgisiydi. Krishna
bilinci ortamına girdikten sonra bana ilham veren Srila Guru
Maharaj'dı ve bu o günden bu yana giderek arttı, azalmadı.
Onun
Ruhanî kardeşlerinden de çok yardım aldım. Onlar her
zaman çok yardımseverdiler ve beni Krishna kavramıyla ilgili olarak
her zaman özlü 'besinle'
beslediler. Bu sayede kimseyi eleştirmeme ya da suistimal etmeme
şansına kavuştum. Günümüzde başkalarını
eleştirmenin ya da suistimalin çok fazla olduğunu görüyorum, oysa Srila Guru
Maharaj diğer Vaisnava'ları her zaman överdi ve asla eleştirmezdi.
Bizi korumak ve rehberlik etmek için bazen haklarında bilgi
verirdi, ama çok saygılı bir şekilde. Bu nedenle
Vaisnava'lara saygısızlıkta bulunma şansım çok
aza indirgenmiş oldu.
Onun
Ruhanî Erkek ve Kız Kardeşlerinden çok fazla yardım gördüm, zaman zaman
Srila Bhaktisiddhanta Saraswati Thakur'un kızkardeşi de Srila Guru
Maharaj'la buluşmaya gelir ve hayır dualarını bahşederdi.
Burada Sri Chaitanya Saraswat Math'da Srila Guru Maharaj'ın nilüfer ayakları altındaki yaşamımın en başından beri çok sayıdaki beyefendi ve hanımefendi Vaisnav'ın bana ulaşan merhametli bakışları bana çok yardımcı oldu.
Transkripsiyonu yapan ve düzenleyen Mahananda das BR, Nabadwip
|
Audio Index | Books
| Calendar
| Home Page
|
Sri
Chaitanya Saraswat Math, Nabadwip: